PAUSE
- กุมภาพันธ์ 27, 2559
- by
- Senor Reef
เคยคิดมั้ยว่าตอนอายุ 25 เราควรจะเป็นยังไง?
นี่คือคำถามที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยแม้แต่อยู่ในหัว
แต่เมื่อถึงจุดๆ นึง จุดที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเอง
ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
จุดที่เหมือนชีวิตตัวเองจะมืดบอด
เหมือนจู่ๆ ก็ถูกกดปุ่ม pause ยังไงยังงั้น.....
ความฝันที่ว่า.....
เรียนให้จบ ได้เกียรตินิยม
ได้งานทำดีๆ เป็นที่พึ่งให้กับครอบครัวได้
มันก็เหมือนเราจะทำได้แล้ว
แต่ความเป็นจริงแล้วสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ คือ
มีแค่คำว่า 'เรียนจบ มีงานทำ' แล้วก็เท่านั้น
ทำไมเราถึงไม่มีความสุขเลยอันนี้เรารู้คำตอบดี...
เราอยากเลี้ยงดูครอบครัวได้เต็มที่มากกว่านี้
แต่ด้วยศักยภาพที่มีอยู่ตอนนี้
คงทำได้แค่เพียงส่งเงินเป็นเดือนๆ กลับไป
ด้วยเงินก้อนเล็กๆ ก้อนนึง
ซึ่งบอกเลยว่าไม่ได้เยอะแยะอะไรมาก
แต่ทุกครั้งหลังจากที่ได้โอนเงินกลับไป
ทำไมหัวใจเราตื้นตันก็ไม่รู้
สักวันหนึ่งเราคงทำได้มากกว่านี้ อินชาอัลลอฮ์
มาถึงเรื่องที่ว่า แล้วจุดๆ หนึ่ง
เราวางแผนชีวิตเราไว้ยังไง
ตอนนี้เริ่มสับสนในตัวเองแล้ว
เรียนต่อหรอ....เรียนถึงไหน เอาจนจบ ดร.?
เอาตำแหน่งทางวิชาการด้วยมั้ย
เรียนด้านไหน เรียนที่ไหน แพงมั้ย
ค่าใช้จ่ายยังไง จะกินจะอยู่ไหวมั้ย
โอ้ยยยย....ชีวิตมืดไปหมด
ทำงานหรอ....จะอยู่ในวิชาชีพนี้ไปจนแก่มั้ย
พัฒนาตัวเองบ้างมั้ย ชำนาญในเรื่องใดยัง
เก่งพอเจอคนไข้หลากหลายแล้วหรือ
เตรียมรับมือกับคำถามต่างๆ ได้มากแค่ไหน
ทำไมยังรู้สึกว่าตัวเองยังไม่มั่นในใจการรักษาคนไข้เลย
อันนี้คำตอบยังไม่กระจ่าง
ชีวิตคู่หรอ....โนคอมเม้นท์
ด้านศาสนา....อัซตัฆฟิรุ้ลลอฮ์
เราต้องกลับมาดูตัวเองแล้วล่ะ
ว่าที่ผ่านมาเป็นบทเรียนยังไงให้เราในอนาคตได้บ้าง
ความผิดพลาด ความหลงระเริง ความฟุ่งเฟ้อ
ความคร้าน ความมักง่าย ส่งผลเสียยังไง
ความสำเร็จ ความดีงาม ความอ่อนโยน
ความละเมียด ความสงบ ส่งผลลัพธ์ยังไง
เราย่อมรู้ดีว่ะ :)
จริงๆ ช่วงนี้ถ้าเหนื่อยไป เครียดไป
เรายอมรับที่ตัวเองจะกดปุ่ม pause ให้ชีวิตบ้าง
แต่พอเรี่ยวแรงกลับมาแล้ว
เราต้องได้ลู่ทางใหม่ๆ ให้กับชีวิตได้แล้ว
สุดท้ายแล้วบทสรุปก็ขึ้นอยู่ที่เราว่า
"จะให้ชีวิตมันพอสอยู่แค่นี้ หรือจะคอนทินิวกันต่อไป"
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น